2010 mei: Struintocht 't Scathe

Groep 7 en 8 van het Scathe.

De groepen 7 en 8 van het Scathe o.l.v. juf Marleen gaan vandaag kennis maken met de natuur in de Lobberdense Waard op de Kiefard. Juf Marleen wordt daarbij geassisteerd door maar liefst 8 moeders, vaders en zelfs een opa. Het weer is geweldig, nog een beetje fris, maar echt weer om te onderzoeken en te struinen. Even voorbij Hulshof rechtsaf naar beneden de Lobberdense Hof op. Daar mag ik ze ontvangen en kort uitleggen wat ze te wachten staat. Ze weten het eigenlijk al, want een week geleden hebben ze in de klas instructie gehad.

Lekker zutten.

De meeste kinderen willen het liefst meteen naar het water. Gewapend met schepnetjes, bakken, loepjes en kaarten beestjes vangen Ze vangen kikkers, watervlooien, schaatsenrijders, watertorren, bloedzuigers. Met behulp van kaarten vullen ze een werkblad in. Dikke pret. Een beetje zut is geen probleem. De wasmachine is er goed voor.

De rest van de groep neemt bodemmonsters met grondboren. Jammer dat de grond door de droogte zo hard is, maar met hulp van de begeleiders lukt het wel. Ze willen allemaal op grondwater komen, pas dan stoppen. Na een kwartiertje is het wisselen. Weer een kwartier later spulletjes verzamelen en beginnen met de wandeltocht.

De Lobberdense Hof.

Er is van de toegangsweg tot de verdwenen Lobberdense Hof weinig over, maar in de jaren 50 van de vorige eeuw was dit een weg/karrespoor naar Steenfabriek Pannerden (nu Kijfwaard Oost) en een aantal woningen in de buurt.
Na een 100 meter staat aan de linkerkant een dode wilg. Schijnbaar dood maar halverwege de stam zien we een schitterende oranje-gele elfenbank, groot genoeg om er een kleuter op te zetten. Bovenin zitten gaten gemaakt door een specht. Een gedekte tafel dichtbij. Onder de schors een overvloed aan insecten. Wie had het over dood hout? Dood hout zit vol leven.

Bevers

Of de beverburcht onderweg verlaten of bewoond is kunnen we niet zien, maar wel bewijzen de sleepsporen naar het water aan weerskanten dat ze er op zijn minst zijn geweest.

Het is goed mogelijk dat ze ergens in de buurt  fourageren Het bouwsel moet oersterk zijn, want ook
de koeien hebben hun sporen erop nagelaten.

Distels, bloemen en mos.

De lange broek blijkt geen luxe te zijn. In de oude weide groeien distels in overvloed. In de winter zullen de koeien hier graag zijn. De weide is helemaal omzoomd door de ward. Lekker beschut. Verderop staan weer hoge wilgen. Vooral aan de noordkant groeit mos. Lekker makkelijk als je in een bos zou verdwalen om de richting te bepalen.

Project Lobberdense Waard

Aan de Zuidkant van de ward heb ik de gelegenheid iets over het project te vertellen. Na het hoge water van 1993 en 1995 besloot de regering dat er wat aan de veiligheid gedaan moest worden: Ruimte voor de rivier. De Centrale Industriezand Voorziening had daar een mooi plan voor: Als wij daar zand mogen winnen, komt er meer ruimte voor het water en wij zorgen dat de natuur zich daar verder kan ontwikkelen. In 2015 moet dat gerealiseerd zijn. Dan moeten ze dus wel hééééél hard opschieten

Gaaf zo'n boom.

Even verderop ligt een omgevallen boom over een greppel. Daar willen ze allemaal overheen. Fluitje van een cent. Toch moeilijker dan gedacht. Voor de kinderen die er moeite mee hebben is er een helpende hand. Een begeleider waagt het er ook op. De anderen blijven wijselijk toeschouwers.

Bij een minidoorbraakje liggen nog een paar spoorrails. Heeft ooit “Den Iezere Man” overgereden. Mooi punt om het verhaal van Theetje te vertellen die met hoog water en mist toch naar het dorp voer. Op de terugweg verdwaalde hij, maar tot zijn geluk kwam hij bij de iezere man terecht. Het verhaal was zo spannend dat één van de kinderen verzuchtte: “Dat is niet echt gebeurd hè. Wel dus.

Wilde koeien.

Zo wild zijn ze dus niet. Als we op de grote weide aankomen grazen de runderen rustig door. Ze hebben nauwelijks aandacht voor ons.

Wij blijven dan ook op minstens 25 m. afstand. De kinderen hebben gelegenheid nog wat gegevens in te vullen. Er staat niet veel gras. Wat er wel veel staat is het beruchte giftige Jacobs Kruiskruid. Daar grazen de dieren omheen. Hier wordt niet gehooid en dat is maar goed ook, want dan kan het dodelijk zijn.

Aan het eind van de wei komen we bij de “Sparrenput”. In die put werden tot in de jaren 50 sparren geweterd voor de drooghutten op de steenfabriek. Langs de oever zien we nog wat oude knaagsporen van de bevers.

Dan is het tijd om afscheid te nemen van de groep en juf Marleen te complimenteren met deze fijne klas. Ik krijg bijna weer zin om voor de klas te gaan, maar zo’n ouwe knakker nemen ze toch niet meer aan. En da’s maar goed ook.

Geert Roelofs